Hola Cristina y a tus compañeras. En primer lugar, teneis que saber que os seguimos asiduamente. Nos ha calado profundamente cada una de las palabras de tu narracción. Desde aqui unicamente decirte y deciros que animo. No acabaremos sin deciros una de los axiomas del grupo: "Cuando aprendais a aceptar en lugar de esperar, tendreis menos decepciones". Besos, abrazos y cariño Vacaciones en el Bodegon Manoli, Papichulo y el Plumilla
Esperamos que te recuperes pronto. Desde can conchita te seguimos porque creemos que lo que estas haciendo por ellos merece muy mucho la pena. Animos y besos de la plantilla canconchitera, usease, la moni, el pacs, la enca y el rulo.
Hola Guapisima. M'ha semblat molt bonica la teva bloc. Les fotos guapes. I digues a la Eli que no es preocupi de res, que aqui la seguim i l'abraçem. Una abraçada a tota la colla. Lluis
Hola Cris, Me ha emocionado tu escrito, y las fotos ... buff ... ¡tela! ... la verdad es que te admiro por la labor que estas llevando a cabo, yo no se si seria capaz. Ahora hace mucho que no escribes, espero que todo te vaya bien. Bueno mi niña, mucho ánimo y se fuerte! Un beso! Carmina
Nena!!! on t'has fotut... Que cruel que és la vida... Suposo que tothom hauria de viure una experiència com la teva per valorar més les petites coses que tenim i no valorem, i mirar més al nostre voltant perquè sempre hi ha algú que necessita una petita ajuda per tirar endavant i moltes vegades mirem a un altre costat per evitar complicar-nos la vida. com t'admiro... Un petonet reina
Hola xula!! Estic al·lucinant... jo això no ho aguantaria! Espero que ja us hagueu recuperat i que cada vegada us resulti menys dur (si és que això és possible). Molts petons i ànims desde Todera!
he ido siguiendo tu blog desde el primer dia, aunque aun no haya hecho ningún comentario. Bueno, aquí tienes el primero. Me parece muy interesante, altruista, generoso y maravilloso lo que estás haciendo allí, lo cierto es que no me lo creí del todo cuando me comentaste el proyecto. Veo que me equivocava, eres una persona aún más extraordinaria de lo que pensaba, no hay mucha gente dispuesta a hacer cosas así; aunque por suerte también hay gente que si, como tu. Bueno, no me enrollo más. Muchos besos.
9 comentarios:
Hola Cristina y a tus compañeras.
En primer lugar, teneis que saber que os seguimos asiduamente.
Nos ha calado profundamente cada una de las palabras de tu narracción.
Desde aqui unicamente decirte y deciros que animo.
No acabaremos sin deciros una de los axiomas del grupo:
"Cuando aprendais a aceptar en lugar de esperar, tendreis menos decepciones".
Besos, abrazos y cariño
Vacaciones en el Bodegon
Manoli, Papichulo y el Plumilla
Esperamos que te recuperes pronto. Desde can conchita te seguimos porque creemos que lo que estas haciendo por ellos merece muy mucho la pena. Animos y besos de la plantilla canconchitera, usease, la moni, el pacs, la enca y el rulo.
Cuidate. Que no me entere yo
Hola Guapisima.
M'ha semblat molt bonica la teva bloc.
Les fotos guapes.
I digues a la Eli que no es preocupi de res, que aqui la seguim i l'abraçem.
Una abraçada a tota la colla.
Lluis
Hola Cris,
Me ha emocionado tu escrito, y las fotos ... buff ... ¡tela! ... la verdad es que te admiro por la labor que estas llevando a cabo, yo no se si seria capaz.
Ahora hace mucho que no escribes, espero que todo te vaya bien.
Bueno mi niña, mucho ánimo y se fuerte!
Un beso!
Carmina
Nena!!! on t'has fotut...
Que cruel que és la vida... Suposo que tothom hauria de viure una experiència com la teva per valorar més les petites coses que tenim i no valorem, i mirar més al nostre voltant perquè sempre hi ha algú que necessita una petita ajuda per tirar endavant i moltes vegades mirem a un altre costat per evitar complicar-nos la vida.
com t'admiro...
Un petonet reina
Hola xula!!
Estic al·lucinant... jo això no ho aguantaria!
Espero que ja us hagueu recuperat i que cada vegada us resulti menys dur (si és que això és possible).
Molts petons i ànims desde Todera!
hola.. la cris no escriu pq no pot renovar el blog.. però està bé...
diumenge a la tarda ja arriba a barna...
Hola a todas.
Nos alegra que ya te encuentres bien, Cristina.
Bueno, una de nuestras frases:
"He llegado a habituarme a ciertos lujos, como VIVIR."
Por nuestra parte, más de lo de siempre: besitos, achuchones y cariño.
Manoli, Papichulo y el Plumilla
Hola Cristina,
he ido siguiendo tu blog desde el primer dia, aunque aun no haya hecho ningún comentario. Bueno, aquí tienes el primero.
Me parece muy interesante, altruista, generoso y maravilloso lo que estás haciendo allí, lo cierto es que no me lo creí del todo cuando me comentaste el proyecto. Veo que me equivocava, eres una persona aún más extraordinaria de lo que pensaba, no hay mucha gente dispuesta a hacer cosas así; aunque por suerte también hay gente que si, como tu.
Bueno, no me enrollo más. Muchos besos.
Publicar un comentario